Nadmierna koncentracja w płodozmianie buraka cukrowego, ziemniaka lub rzepaku (z reguły 33%, a niekiedy 50%), przy uprawie realizowanej najczęściej bez obornika, w pobliżu zakładu przetwórczego, a także niewłaściwy dobór i kolejność gatunków w zmianowaniu przyczyniają się do istotnego wzrostu zagrożenia ze strony mątwika burakowego, mątwika ziemniaczanego (nicień kwarantannowy), pierwotniaka powodującego kiłę kapuścianą i innych groźnych agrofagów oraz prowadzą ponadto do ujemnego bilansu masy organicznej w glebie. Odmiany roślin odporne na wymienione agrofagi umożliwiają ograniczenie strat plonu, ale namnażają niestety najczęściej agrofagi w glebie (za wyjątkiem mątwika ziemniaczanego patotyp Ro1). W ramach integrowanej ochrony roślin zwalczanie chemiczne nicieni i pierwotniaków w glebie nie jest możliwe. W krajach UE – czołowych producentach buraka cukrowego, na przeszło 60% powierzchni uprawy tego gatunku uprawia się w międzyplonie rośliny o znaczeniu nawozowym i fitosanitarnym, podczas gdy w Polsce tylko na 15,4% (Zimny i in, 2017). Udział rzodkwi oleistej w uprawie międzyplonowej wynosi za granicą 11%, a w Polsce poniżej 0,1%. Należy podjąć działania, które zmienią ten niekorzystny udział uprawy międzyplonów, w tym rzodkwi oleistej, na terenie Polski. Podobnie przedstawia się sytuacja w zakresie uprawy międzyplonów i rzodkwi w płodozmianie z ziemniakiem i rzepakiem w Polsce i za granicą